هيچ گاه خاطره سه شنبه ها از ذهنم پاك نمي شود هنوز كه هنوز است بعد از بيست و چند سال   سه شنبه هايي را به خاطر مي آورم كه ورزش داشتيم اما هميشه به احترام شهدا و براي تشييع جنازه آنها تعطيل بوديم و با چشماني اشكبار براي تشييع شهدا با مردم غيور همراه مي شديم و هيچ گاه فراموش نمي كنم رضا نجاتي را كه نماينده كلاس در سال دوم راهنمايي و يكي از بهترين دانش آموزان كلاس به لحاظ اخلاقي و درسي بود و حتي در آن سنين بزرگي مي كرد و به خانواده خواهر خود سركشي مي كرد تا آنها در غياب مرد خانواده تنها نباشند و بعضي شبها را نزد آنها مي خوابيد او نمونه اي از اخلاق و منش نيكوي انساني را در وجود خود داشت او در زمان حيات خود هميشه به ما توصيه مي كرد كه درسهاي خود را بخوانيم و ما كه چند سال از او كوچكتر بوديم حرفهاي او را با جان و دل مي پذيرفتيم و چه دلنشين راهنمايي مي كرد اما افسوس كه او را از دست داديم و چه غريبانه سفر كرد! وقتي به سال سوم راهنمايي قدم گذاشتيم در يكي از روزهاي ابتداي سال تحصيلي وقتي آرام آرام به مدرسه نزديك مي شدم صداي «السلام اي شهيد كربلا» كه از بلندگوي مدرسه پخش مي شد مرا به خود آورد شورشي در دلم برپا بود به نزديك در مدرسه كه رسيدم بي اختيار يك لحظه چشمانم را بستم و سعي كردم حجله روبرويم را نبينم همه همكلاسيها و معلمان در بهت به سر مي بردند، باوركردني نبود رضا شهيد شده بود در آن زمان ما سيزده ساله بوديم و تحمل دوري همكلاسيهايمان خيلي سخت بود اما آنها آنقدر از جان گذشته بودند كه براي آسايش امروز ما جان خود را نثار كردند تا امروز صاحب قلم بتواند بنويسد و ديگران بخوانند، رضا يكي از چندين هزار همكلاسي ما در زمان جنگ بود او هم فهميده ديگري بود كه در سال 1363 در مسير برگشت از مناطق عملياتي جنوب به همراه ديگر همرزمانش سوار بر اتوبوس توسط هواپيماهاي رژيم بعثي ناجوانمردانه مورد حمله شيميايي قرار گرفت و به درجه رفيع شهادت نائل شد خوشا به سعادتشان. خود را تا آخر عمر مديون اين عزيزاني مي دانيم كه با نثار جان خود آسايش امروز را به ما هديه دادند اما چه شد فرهنگ جبهه و جنگ و آدمهاي آن دوران كجا رفتند؟ آيا مردم امروز هم مثل گذشته فكر مي كنند و حاضرند خود را جلوي تانك دشمن بياندازند! تجاوز احتمالي دشمن چگونه پاسخ داده خواهد شد؟ اگر اين تجاوز از نوع تهاجم فرهنگي باشد بايد مقابل آن ايستاد؟ در پاسخ اين سؤالات بايد گفت هر زماني شرايط خاص خودش را دارد به عبارت ديگر نمي توان شرايطي را بر جامعه حاكم كرد كه همه مثل زمان جنگ فكر كنند اما مي توان ضمن احترام به ارزش‌ها، فرهنگ ايثار و شهادت را در تمام سطوح جامعه گسترش داد آنگونه كه مردم كشورمان در دهه محرم به ياد امام حسين (ع) تمام تشنه لبان را سيراب مي كنند و يا در ماه مبارك رمضان در مساجد سفره هاي افطار پهن مي شود و مردم اطعام مي‌شوند و در اين ماه به قدري با ظرافت عمل مي شود كه كسي از كسي دلخور نشود چون معتقديم روزه گرفتن تنها گرسنه و تشنه ماندن نيست اما سوي ديگر دوران پس از جنگ زمان سازندگي است تمام امكانات باید در جهت خدمت به مردم باشد حتي تجهيزات و عدواتي كه در زمان جنگ براي ساخت سنگر و ايجاد خاكريز استفاده مي شد امروز در جهت آسايش مردم به خدمت گرفته شود كه در چندين سال گذشته خوشبختانه سپاه پاسداران با تعريف خاصي از دوران سازندگي پيشرفتهاي خوبي در جهت عمران شهرها و روستاها و جاده سازي داشته است.

در كشور ما نه تنها هيچ كس مخالف شيك پوشيدن و مرتب بودن نيست بلكه بنا به تعاليم اسلامي و در روايات تميز و مرتب و پاكيزه بودن نشانه ايمان دانسته شده و سفارش دين ماست آنچه باعث شده در چندين سال اخير مشكلاتي ايجاد شود اين است كه بعضي نخواسته اند خودشان باشند و با پيروي كوركورانه از مدل‌هاي جلف سعي در بهم زدن امنيت رواني جامعه و انگشت نما كردن خود داشته اند و گروهي هم بدون اينكه دليل خاصي بر نوعي پوشش، رفتار و يا ظاهر خود داشته باشند پيرو گروه اول گرديده اند معتقديم گروه اول نادانسته به سمت ايجاد فرهنگي به قول خودشان جديد و ايجاد تحول كاذب گام برمي دارند و گروه دوم ناخواسته براي عقب نماندن از گروه اول و بدليل آنكه با القاب بدي مورد خطاب عده اول قرار نگيرند به سمت هنجار شكني گام برمي دارند شايد اگر روزي از نزديك اين دو گروه در فضاي دوران دفاع مقدس قرار گيرند با تلنگري هوشيار شده و بيشتر از گذشته به مصالح ملي خود فكر كنند از صحبت‌هاي دانش آموزان اين چنين بر مي آيد كه گو اينكه در دوران دفاع مقدس و جنگ تحميلي هنوز به دنيا نيامده بودند اما درك خوبي از شرايط آن دوران و پاسخگويي به متجاوز دارند و به بزرگترها اطمينان مي دهند كه اگر روزي هم متجاوزي قصد تعرض به ميهن اسلامي را داشته باشد براي هميشه او را از اين كار پشيمان خواهند كرد و استدلال آنها اين است كه اگر در گذشته، جنگي تحميل شده و مدت زمان طولاني ادامه داشته است فقط به اين دليل بوده كه در آن دوران به جهت نوپا بودن انقلاب هنوز سازماندهي لازم انجام نشده بوده است.اميراحسان شاهنگيان دانش آموز دبيرستان جامي (واقع در منطقه 2 شمال غرب تهران) مي گويد: شايد به نظر برسد درك كامل موقعيت كشور در آن زمان و رشادتهاي جوانان ايران اسلامي براي ما خيلي مشكل است اما ما ياد گرفته ايم با حضور در صحنه (به عنوان نمونه در حال حاضر با فعاليت در واحد هلال احمر دبيرستانمان) ضمن آمادگي براي مقابله با حوادث و بلايا، حس انسان دوستي خود را به همه نشان دهيم و با ايجاد پيوند دوستي و محبت در ميان اعضاء داوطلب هلال احمر، آنها را انسانهاي توانمندي از نظر روحي- رواني بار بياوريم و در اين ميان پاره هاي تن ايران اسلامي نظير شهيد فهميده ها الگوي خوبي براي ما هستند علي جليلي دانش آموز سال دوم همين دبيرستان مي‌گويد: درست است كه شما ما را با ظاهر آراسته مي بينيد اما نمي توانيد تصور كنيد اگر روزي تجاوزي به ميهن عزيزمان صورت گيرد عكس العمل ما چيست؟ اما همگان بدانند سخت ترين شرايط زندگي را تحمل خواهيم كرد و پاسخ دندان شكني به تجاوز احتمالي خواهيم داد و او را از كرده خود پشيمان مي كنيم و با اينكه فعلاً زندگي راحتي داريم در صورت لزوم راه شهداي دانش آموز را ادامه خواهيم داد و دانش آموزان دو دهه گذشته را سرمشق خود قرار می‌دهیم. عبدالعلي صوفي مي گويد: در زمان جنگ تحميلي با رژيم بعثي، هزاران نفر از دانش آموزان به جبهه رفته و شهيد شده اند و اذعان مي دارد كه آسايش امروز خود را مديون خون شهدا هستيم. شهداي دانش آموز گلهاي سرسبد دانش آموزان ديروز و امروز بوده و هستند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: